پرواز بیصدا؛ روایت زندگی و شهادت غلامرضا تقیزاده
به گزارش نوید شاهد خراسان رضوی، شهید غلامرضا تقیزاده از جمله جان برکفان جبهه ایثار و مقاومت است که در سکوت و وقار، مسیری سرشار از فداکاری را پیمود و در جوانی جان شیرین خود را تقدیم آرمانهای انقلاب اسلامی کرد.
شهید غلامرضا تقیزاده در سال ۱۳۶۴ در روستای همتآباد باخرز از توابع تایباد، چشم به جهان گشود؛ در خانوادهای مذهبی و سادهزیست،نام پدرش رمضان بود پدری که تربیت فرزندی عاشق دیانت و وطن را بر عهده داشت. از کودکی با آداب نماز و عشق به اهلبیت (ع) آشنا شد و همین تربیت معنوی، بعدها رنگی از یقین و باور را در تصمیمهای بزرگ زندگیاش نمایان کرد.
شهید تقیزاده پس از پایان دوران تحصیل، موفق به اخذ مدرک لیسانس مدیریت از داشنگاه افسری شد؛ اما آنچه در وجودش میجوشید، فراتر از کلاس درس و مدرک دانشگاهی بود. دلش برای دفاع از خاک وطن بیقرار بود؛ پیش از استخدام در ارتش جمهوری اسلامی ایران، بهعنوان بسیجی در جبهههای حق علیه باطل حضور یافت و طعم ایستادگی را پیش از ورود رسمی به نیروهای نظامی چشید.
پس از استخدام بهعنوان نیروی کادر ارتش، در دورههای سخت و فشردهی تکاوری شرکت کرد و روزهایی از زندگی خود را در ارتفاعات و کوهستان گذراند. با وجود شرایط طاقتفرسا، هرگز نمازش را از یاد نبرد؛ نماز اول وقت، حتی در سرمای سنگرها و سختیهای میدان آموزشی، برای او واجبی شیرین و آرامبخش بود.
روح لطیف شهید تقیزاده را نهتنها در میدان رزم که در عرصه هنر نیز میتوان جست. او به نوشتن علاقه وافری داشت و اشعار زیبایی میسرود؛ شعرهایی برخاسته از جان، گواهی بر روحی لطیف که در کنار استواری سربازانه، طراوتی شاعرانه داشت.
اما سرنوشت، روایت زندگی این جوان برومند را به آخرین فصل خود رساند؛ در بازگشت از مأموریت منطقه عملیاتی حورعظیم و در مسیر پروازی بر فراز کوههای بینابد نیشابور، هواپیمای ۳۳۰ دچار سانحه شد و او در سال ۱۳۷۵ به شهادت رسید. حادثه ای تلخ، اما شهادتی سراسر افتخار و شیرین، که از دل آسمانهای میهن برخاست.
شهید غلامرضا تقیزاده، نماد جوانانی است که در سکوت، سرود فداکاری را زمزمه کردند؛ سربازی که با عشق به نماز، شعر و وطن، از آسمان زندگی پرکشید و در دل تاریخ مقاومت جا گرفت. یاد و نامش، چراغی برای نسلهای آینده خواهد بود.