بازخوانی انفجار بمب در حرم مطهر رضوی

ساعت 14/26 روز دوشنبه 30 خرداد سال 1373 خورشیدی برابر با عاشورای 1415 هجری قمری و در حالی که رواقها، صحنها، بستها و اطراف مرقد مطهر هشتمین امام معصوم از جمعیت موج می زند و مردم بر افروخته از عشق و ارادت به سالار شهیدان ابا عبدا... الحسین(ع)، غرق عزاداری و نوحه سرایی اند، صدای مهیب انفجار بمب، فضای روضه منوره رضوی را پر می کند و انفجار سهمگین همه جا را به لرزه در می آورد و لحظه ای بعد دود غلیظ و بوی خون در فضای سراسر معنویت حرم پخش می گردد و انبوه متراکم جمعیتی را که مشغول مناجات و عبادت بوده و در فضایی از صمیمیت و اخلاص رازهای دل خود را با امام و پیشوای بر حقشان وا می گویند درهم می پیچد. 

بمب در محلی واقع در قسمت بالا سر مبارک منفجر می شود و همه چیز را در هم می ریزد و زائران را وحشت زده و سراسیمه می گرداند. 

بر اثر شدت انفجار که طبق نظر کارشناسان مربوطه مقدار آن معادل 10 پوند ماده منفجره تی. ان. تی بوده است، اعضای بدن تعدادی از زائران همچون سر و دست و پا و انگشت جدا شده و به اطراف محل حتی پشت بام حرم و سقف ضریح مطهر پراکنده می شود، نه تنها سطح حرم و روضه منوره رضوی آغشته می گردد، بلکه قطعات خرد شده پوست و گوشت زائران به همراه خون، سطح دیوارهای حرم مطهر امام و داخل آن را پوشانده و به خون آغشته می گرداند.بوی خون و سوختگی و دود، فضای حریم رضوی را مالامال می سازد. تعداد قابل توجهی از نسخ قرآن و مفاتیح قطعه قطعه شده و خون آلود می گردد و چلچراغها در محل حادثه خرد می شوند. خدام حرم که روز عاشورا همگی در حرم مولای خود امام رضا(ع) حضور دارند برای کمک به مردم و نجات مجروحان به داخل حرم می شتابند و مردم را به بیرون حرم راهنمایی و مجروحان حادثه را به صحن آزادی و صحن انقلاب اسلامی منتقل می کنند. شرایط ویژه پس از انفجار، موجب گردید تا درهای صحنها و حرم بسته شود، به نحوی که در ساعات اولیه، صرفاً مسؤولان و خدام آستان قدس رضوی امکان ورود داشتند. حرم مطهر و رواقهای اطراف صحنها از مردم عادی خالی بود، اما جمعیت انبوه پشت درهای بسته بی تابانه بازگشایی حرم آقا امام رضا(ع) را لحظه شماری می کردند، که همزمان حضرت آیةا... واعظ طبسی تولیت عظمای آستان قدس رضوی اعلام نمودند حرم باید مجدداً در اسرع وقت به روی مردم گشوده شود. لذا با حضور قائم مقام و دیگر مسؤولان و خدام و خدمتگزاران آستانه مقدسه و به فاصله کمی پس از وقوع حادثه، کار آماده سازی رواقها و صحن و سرای ثامن الائمه(ع) برای زیارت آرزومندان حضرتش آغاز گردید. 

طاقت فرساترین و سوزناکترین بخش کار، جمع آوری و پاکسازی حرم مطهر از قطعات ریزریز شده گوشت، پوست و خون بدنهای پاره پاره شده زائران بود که باقی مانده بدنهایشان در ظهر عاشورای حسینی(ع) سطح بیشتر رواقها همچون رواق دارالحفاظ، دارالسعاده و نیز گنبد ا... وردیخان، گنبد حاتم خانی و... بخش وسیعی از دیوارها را پوشانیده بود، که این کار سخت و جگرسوز و شستشوی حرم مطهر در طول همان شب و با زحمت بسیار انجام گرفت و صبح روز بعد حرم فرزند موسی بن جعفر(ع) آماده زیارت و طواف عاشقان دلسوخته و عزادار شد و طی مراسم رسمی توسط تولیت عظمای آستان قدس رضوی به روی مردم آغوش گشود و بدین سان پناهگاه همیشگی مردم به روی آنان بازگشت. 

آنچه گفتنی است اینکه در کمترین زمان، ساکنان و مجاوران حرم رضوی از وقوع حادثه خبردار شده و هر کس که خبر فاجعه را می شنید، سراسیمه به سوی حرم می شتافت. شور و التهاب و هیجان، شهر را فرا گرفته و همگان را مبهوت و متأًثر ساخته بود. همه از حادثه ای که هرگز وقوعش را در باور نمی آوردند، گفتگو می کردند و هر کس در آن لحظات سخت، می اندیشید که چه کاری باید و می تواند انجام دهد. پیکرهای مجروحان و شهیدان با وسایل نقلیه شخصی و آمبولانسهایی که به دو صحن انقلاب اسلامی و آزادی وارد شده بودند، به بیمارستانهای مشهد منتقل شدند و آنچه از کینه منافقان باقی ماند، 300 مجروح حادثه بودند که عده ای از آنان اعضایی از بدن خود بخصوص دست و پایشان را از دست داده بودند و 27 شهید که تا ابد مظلومیتشان گریبان دشمنان ولایت را رها نخواهد کرد.در میان مجروحان و شهدا از هر سن و از هر قشر و طبقه ای دیده می شدند. بمب گذاری حرم امام رضا(ع)

پیر، جوان، کودک، زن و مرد. در یک کلام عاشورا در مشهد مقدس و در حوزه حریم منور رضوی، حقیقتاً به عاشورایی به یادماندنی در تاریخ، پس از عاشورای حسینی(ع) تبدیل شده بود. حادثه انفجار، به بنای حرم آسیب رسانیده بود. اما معجزه آسا آن که میزان خسارت در حداقل ممکن بود. 

کاشی کاریها و آیینه کاریهای بسیار ظریف و هنرمندانه 800 ساله حرم، تا حدودی لطمه دیده بود که به سرعت ترمیم گردید. منافقین سنگدل و ناپاک با جنایت بسیار زشت خود آشکارا نشان دادند به هیچ اصل و معیار الهی انسانی پایبند نیستند و در دشمنی و ستیز با ملت غیرتمند ایران اسلامی هیچ حدی را نمی شناسند و ثابت کردند برای مردم و معتقدات و مقدسات آنها هیچ حرمت و قداست و اهمیتی قایل نیستند. 

لحظات و حالات مردم در صبح روز بعد حقیقتاً برای تاریخ عبرت آموز بود و برای هر بیننده ای دیدنی. مرد و زن، پیر و جوان، کوچک و بزرگ، همگی شیفته و شیدا، گریان و نالان و در عین حال خشمگین و غرنده به حرم وارد شدند، ضریح را در آغوش گرفتند و ضمن اظهار ارادت به آستان رفیع و مقدس امام همام علی بن موسی الرضا(ع)، خشم و نفرت آتشین خویش را نثار دشمنان خارجی و مزدوران داخلی دین، ملت، انقلاب و کشور خویش ساختند.