پدر قهرمانم، علم سرخ حسینی را بردوش کشیدی

    پدر قهرمانم! گمان مبر که در صحنه پرآشوب روزگار و در شاهراه جوانی تو را به فراموشی سپرده ام، هرگز. اگر در آن هنگام که در زمین خاکی می‌زیستی مدتها چهره گرد و غبار خورده ات را نمی دیدیم و با شروع هر عملیات، پیش قلب کوچکم بی اختیار. چون اشک دیدگان مادرم، فزونی می‌گرفت، ولی امروز، به واسطه عروج ملکوتی أت هر لحظه تو را در کنار خود می بینم، با تو به خواب می‌روم، با تو از خواب برمی خیزم و تو را همچو معبودم شاهد و ناظر اعمال خود می بینم.

    پدرعزیزم؛  (من به تو افتخار می کنم، پدر) من افتخار می کنم همچون تو پدری دارم که در روزگار قحطی وجدان، علم سرخ حسینی را بر دوش کشیدی و لبیک گویان ندای هل من ناصر... حسین(ع) را فریاد کردی و مردانگی مردان انقلابی این مرز و بوم را به نامردان و کج اندیشان نمایاندی.

    سردار بزرگ اسلام! خوشا به سعادتت که اکنون در کنار سفره‌ای نشسته‌ای که پیامبران و صلحا و مردان پاک حق و همچنین خمینی کبیر از آن متنعمند و من نیز خدا را شاکرم در زمانه‌ای به کمال که سکاندار کشتی نجاتش یکی از سلاله امامان‌ راستین حضرت آیت اله خامنه‌ای است.

بنگر که چگونه من رهاکردو گذشت        از خویش بریده عزم ما کردو گذشت
هل من... چوشنید، پای در راه نهاد         برخون حسین) ع اقتداء کردو گذشت

فرزندشهید، مژگان محمودی                   
دانشجوی سال چهارم کارشناس پرستاری          
و نماینده دانشجویان شاهد در گناباد