«میزبانی ستاره‎ها»، خاطره‎ای از شهید صمد ارادتی

به گزارش نوید شاهد اردبیل؛ نیمه های شب با صدای مادر از خواب برجستم. گوشه‌ای نشسته بود و می‌گریست. با دیدن من به سویم برگشت و گفت: «بلند شو... بلند شو... صمد شهید شده» هراسان از جا پریدم و داد زدم: «مادر... این چه حرفیه... چطور مگه... آخه...»

اجازه نداد حرف هایم تمام شود: «خواب دیدم...» هق هق گریه اش در فضای اتاق پیچید و ادامه داد: «خواب دیدم که ۱۲ ستاره نورانی از آسمان به حیاطمان آمده، صمد را صدا زدند»

کمی آرامش کردم و گفتم: «مادر چیزی نیست... خواب دیدی... ان‎شاالله خواهد آمد.»

آیا دیده ای که کودک بی تمیز را آن دم که با دستی خشن بر گلوی تُرد گلی چنگ می زند و می فشارد و آن را می‎لهد و گل چه‌سان بی تابانه مظلومیت خویش را به تصویر می نشاند؟

و آیا دیده ای بازتاب روحی پیری را آنگاه که جوانی خیره پرنده ای را در مشتهای بی عاطفگی خویش بال و پر می شکند و پرواز را از او میگیرد؟

من اینک، در صف خطوط رنگ باخته خاطرات یاران شهیدان، شمشادها را- بی‎گدازش خلوهای خلیده بر جان خویش- به ترنم بنشینم؟

برگرفته از کتاب سیمرغ، یادنامه 30 فرمانده شهید دفاع مقدس استان اردبیل