علم و تربیت باید با تزکیه همراه باشد

«الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي هَدَانَا لِهَٰذَا وَمَا كُنَّا لِنَهْتَدِيَ لَوْلَا أَنْ هَدَانَا اللَّهُ ۖ »ستایش خدای را که ما را بر این مقام رهنمایی کرد، که اگر هدایت و لطف الهی نبود ما به خود به این مقام راه نمی‌یافتیم، و به ما نعمت رهبری صحیح عنایت کرد و نصایح و فرامین پیامبر گونه ایشان را نصب العین قرار دهید؛ از رفتن به جبهه و کمک به جبهه غافل نشوید؛ نه تنها مانع رفتن افراد و اقوام و فرزندان به جبهه نشوید، که آنها را خود تشویق به رفتن کنید و خود نیز همراه آن‌ها شوید، آن‌هایی که می توانند و عذری ندارند که به گفته امام، این قرن، به یاری خدا قرن غلبه مستضعفین بر مستکبرین است و این کار جز با کمک و جبهه و شهادت‌ها میسر نیست و آنهایی هم که نمی توانند، باید با زبان قلم و قدم در راه جبهه کار کنند و این نتوانستن تنبلی نیست، که هر کس بگوید ما نمی توانیم می بینید سالم است، قوی است، اما می گوید ما نمی توانیم، روحیه نداریم، باید به آنها گفت شما مریض جسمی نیستید، مریض روحی هستید، ایمان ندارید، تقوا ندارید و مسئله جنگ امروز به گفته امام از فروع دین بالاتر است. پس اگر کسی بتواند و نرود، بیخود ادعای مسلمانی نکند؛ البته بنده در این راه کوتاهی کردم ولی خوب حرف حق را باید گفت و ای مردم با مشکلات ناشی از جنگ و کمبودها باید ساخت. مگر ما پیروان پیامبر نیستیم؟! که مسلمانان در شعب ابی طالب چه گرسنگی ها و مشکلات را تحمل کردند و خود پیامبر از گرسنگی سنگ به فکش می بست و یا در بعضی از جنگ‌ها چند نفر به یک خرما قناعت می کردند.

از تمام دانش آموزان عزیزم می خواهم که آنهایی با من سرو کار داشته اند اشتباهات و تقصیرهای مرا به بزرگی خودشان ببخشند که معلم و مربی خوبی برایشان نبودم و وقت آنها را تلف کردم و تا می توانند از جبهه رفتن و کمک به جبهه فراموش نکنید و مبادا درس خواندن را بهانه نرفتن به جبهه قرار دهید و در خود جبهه هم در اوقات فراغت درس بخوانند که امام می فرماید درس خواندن محصلین در جبهه در اوقات فراغتشان خود بعد دیگری از جهاد است. وقتی هم که در مدرسه هستند خوب درس بخوانند که به گفته امام در مدرسه درس نخوانند مدرسه رفتن حرام است و به مسائل تربیتی و اخلاق اسلامی توجه کنند، که تعلیم و تربیت و تزکیه باید همراه باشد؛ همچنانکه پرنده با یک بال نمی تواند پرواز کند، علم بدون ایمان و ایمان بدون علم هم بدرد نمی خورد؛ همانطور که امام می فرماید اگر تهذیب در کار نباشد، علم تو بدرد نمی خورد؛ که کشور در آینده به شما دانش آموزان که متخصصین متعهد بشوید نیاز دارد.

از همکاران و معلمان و مربیان گرامی و اساتید خودم می خواهم که درس را با تربیت اسلامی آمیخته می کنند و خود نیز از معنویات غافل نباشند که معلمی شغل انبیاست و از رفتن به جبهه و کمک به آن فراموش نکنید! مبادا کار را بهانه نرفتن به جبهه کنید! قدر دانش آموزان رزمنده را بدانید که بعضی از اینها شهدای زنده هستند و در کارشان کار شکنی و بهانه گیری نشود! که نمی شود.

از خواهران عزیزم می خواهم که اگر توفیق شهادت حاصل شد زینب وار صبر کنند و پیام خون مرا زینب وار به گوش جهانیان برسانند و مرا ببخشند که وظیفه بود و تنها برادر خود را در راه اسلام از دست می دهید و افتخار کنید. نمی گویم گریه نکنید اما بی صبری نکنید و اجر خود را ضایع نکنید و از شما می خواهم که بدی‌های مرا ببخشید.

از روح پدر و مادرم عذر می خواهم که آنها را خیلی زیاد اذیت کرده ام و امیدوارم که با شهادت من مرا ببخشند و از من راضی شوند وقتی ببینند که فرزندشان شهید شده و عمل به وصایای مادرم فراموش نشود و از تمام اقوام و عموها و دایی ها می خواهم که از من راضی شوند. از تمام دوستان می خواهم که مرا عفو کنند که دوست خوبی برایشان نبوده ام و خلاصه از تمام کسانیکه به هر نحو سر و کار داشته و همسایگان و همشهریان و تمام امت طلب عفو دارم. [...]

از دعا برای امام و پیروزی نهائی رزمندگان و سایر ادعیه فراموش نکنید. از قرآن خواندن و عمل خالصانه به آن برای خدا و ارتباط با خدا و راز و نیاز و مناجات و ادعیه فراموش نکنید؛ که چه لذتی دارد خدا را خواندن و از لذایذ دنیا به خاطر خدا آنجا که حرام است، دست بکشید و بفکر آخرت باشید، که لذت بخش است؛ شاعر می گوید:

اگر لذت ترک لذت بدانی          دگر لذت نفس را لذت نخوانی

خدایا! خدایا! تا انقلاب مهدی، خمینی را نگهدار! از عمر ما بکاه، بر عمر رهبر افزا!

در آخر از طولانی بودن وصیتنامه از تمام حضار و شنوندگان و تکثیرکنندگان و دست اندرکاران عذر می خواهم و مثل همیشه که پر حرف بودم سر شماها را درد آوردم به امید دیدار در قیامت. خداحافظ. و السلام علیکم و رحمة الله و برکاته

العبد العاصی علی اکبر محمدی ثانی          

چهارشنبه  1365/11/1