از سوختن در تنور تا شهادت در شلمچه
به گزارش نوید شاهد استان مرکزی، شهید قاسم جعفری فرزند ابراهیم در اولین روز از اسفند سال 1341 در شهرستان نراق از توابع دلیجان و در خانواده‌ای مذهبی و متدین و عاشق اهل بیت(عج) دیده به جهان هستی گشود. مادرش در زمان بارداری او مداومت به نماز اول وقت داشت و در مجالس مذهبی شرکت و دعا می‌کرد تا خداوند فرزندی سالم و صالح به او عطا کند. مادرش نام او را انتخاب کرد و دلیلش را علاقه شدیدی که به حضرت قاسم(ع) و روضه ایشان داشت بیان می‌کند.
مادرش می‌گفت:
"هنگام تولدش به مرضی سخت دچار شد به گونهای که همه می‌گفتند از دنیا رفته است ولی به خاطر علاقه زیادی که به او داشتم و نورانیتی که در ایشان می‌دیدم نا امید نشدم و لحظه‌ای که به ایشان شیر دادم مثل این که جان دوباره گرفت و دیگر به مرضی دچار نشد. قبل از رفتن به مدرسه در مراسمات مذهبی شرکت می‌کرد و در زمان رفتن به مدرسه، مسئله انقلاب و تظاهرات شروع شد.
چند تن از دوستانش در حال نصب اعلامیه بودند که مأموران شاه دنبال آنها نمودند که اقدام به فرار کردند و در یکی از خانه‌ها در تنوری که تازه نان پخته بودند، پنهان شدند که منجر به سوختن پای آنها شده بود. در جایی دیگر قاسم و برادرانش در صف اول تظاهرات شرکت می‌نمودند، یکی از مردم شهر به پدرش تذکر داده بود که پسرانت در این زمان که همه طرفدار نظام پهلوی هستند علیه شاه اقدام می‌نمایند.
پدرش ناراحت شد و او را سرزنش کرد و به خانه که آمد با قاسم این مسئله را در میان گذاشت. قاسم به پدرش گفت: «اگر این سیلی را در زمان قبل خورده بودید ما امروز نمی‌خوردیم و حالا بگذار ما این سیلی را بخوریم تا آیندگان در آسایش باشند»."
تا سال چهارم دبیرستان در رشته علوم اقتصادی تحصیل کرد ولی با شروع جنگ تحمیلی درس را نیمه تمام گذاشت و جبهه را انتخاب کرد. قاسم برای اولین بار در سال 1359 از طرف سپاه محلات عازم جبهه شد و پس از چند ماه در عملیات فتح‌المبین از ناحیه پا مجروح شد. با توصیه دوستانش وارد سپاه شد و در زمان شهادت فرمانده دسته در گردان ولی‌عصر(عج) بود.
سرانجام بعد از 455 روز حضور فعال در جبهه در سوم بهمن ماه سال 1365 در منطقه عملیاتی شلمچه در حین عملیات کربلای 5 به شهادت رسید. پیکر مطهرش را در گلزار شهدای نراق به خاک سپردند.
منبع: اداره هنری، اسناد و انتشارات بنیاد شهید و امور ایثارگران استان مرکزی
