وصیت نامه شهید سهراب مهرابی زیارانی

وصیت نامه شهید سهراب مهرابی زیارانی

بسم الله الرحمن الرحیم

پدر جان! بنده الان در منطقه جنگی هستم و اگر شهادتی که نصیب برادران شده است نصیب من هم شود، خیلی خیلی افتخار می‌کنم و لازم دانستم که این وصیت‌نامه را برای شما بنویسم .

پدر نباید بعد از شهادت من زیاد غمگین باشی،  زیرا مگر همان امام حسین (ع) نبود که تمام بچه‌های خود را روانه نبرد کرد و برای ناموس و دین خود به زمین کربلا رفت و در آنجا به وسیله شمریان شهید شد.

در همین کشور خودمان ایران مگر شهید رجائی و شهید دکتر چمران نبودند که ما هیچ یک به اندازه یک موی آنها هم نمی‌شویم شهید شدند گر چه شما خواهی گفت : هر کس برای خود عزیز است؛ ولی به هیچ وجه بعد از شهید شدن من ناراحت و غمگین نشوی، صبر شما را از حسین بن علی (ع) می‌خواهم، اگر چنان چه خدای نکرده ناراحت بشوی مرا ناراحت خواهی کرد. و تو ای همسر گرامی و دلبندم! انسان باید بمیرد، چه خوب است برای دفاع از ناموس و دین خود بمیرد؛ بنده حالا که قسمت شده است در راه دین و مملکت بمیریم افتخار می‌کنم. تو که یک زن شایسته هستی در درجه اول بعد از شهادت من نباید غمگین و ناراحت شوی، باید پیرو دین و مکتب اسلام باشی و صبر شما را هم از فاطمه زهرا (س) می‌خواهم.

و تو ای برادرم ! شما همیشه طرفدار حق و مکتب اسلام باشید و صبر و حوصله داشته باشید و صبر شما را هم از حضرت امام حسین (ع) می‌خواهم.

و تو ای مادر دلسوز! می‌دانم که فرزند، جگر گوشه مادر هست، ولی شما که چنین فرزندی را برای دفاع از مملکت و دین راهی جبهه ها می کنید باید به شهادت فرزند خود افتخار نمایید، و صبر تو مادر را هم از فاطمه زهرا (س) می‌خواهم.

تو ای خواهر مهربان و دلسوز! شما بعد از شهادت برادرت نباید غمگین شوی تو باید زینب‌وار، رسالت دینی و اسلام را بر دوش بگیری، نه اینکه غمگین بشوی و دشمنان را شاد کنید.

خداحافظ شما.

سهراب مهرابی زیارانی